Dit is de bordspel versie van het aloude computer spel Space Invaders.
Als je dat spel kent ga je je je afvragen hoe ze dat ooit in een bordspel konden omtoveren en na het lezen van een paar reviews was mijn nieuwsgierigheid groot genoeg om tot aankoop over te gaan.

De kleine doos is verrassend zwaar, want naast het basis spel zit er ook een campagne in.
Deze laatste heb ik nog niet geprobeerd dus dit verslag is gebaseerd op het basis spel.
Het spel materiaal is erg goed.
Een aantal fraai gekleurde houten dobbelstenen van normaal formaat en dat is niet vanzelfsprekend want in dure spellen van grote firma’s ben ik wel eens microscopische rommel tegen gekomen.
Een aantal plastic ruimteschepen vertegenwoordigen de aliens en verder zitten er nog een aantal counters van het zelfde materiaal en een houten graafmachine in de doos.
Ja ik weet dat het originele computerspel geen graafmachine had, maar dat had dus ook geen ondergrondse basis.

Het spelbord is enorm, wel 70cm lang en dit moet je samen stellen uit verschillende stevige kartonnen delen. Je hebt 4 delen lucht, 1 deel basis – heel toepasselijk Roswell in het eerste spel- en 2 delen ondergrondse bunker.
Het spel is makkelijk te leren, na een proef partij hoef je eigenlijk niets meer op te zoeken.

Het is een solo spel en met behulp van de dobbelstenen regel je dus niet alleen de verschillende functies van de basis, maar ook de snelheid waar mee het moederschip en de Ufo’s de basis naderen.
Met de stenen bedien je het afweergeschut dat de Ufo’s vertraagd.
De graaf machine die je basis verder uitgraaft en daardoor verdere opties opent.
Dan zijn er nog straaljagers die je kunt lanceren om Ufo’s neer te halen.
Er is een wetenschapsafdeling, belangrijk want dit is je weg naar de overwinning.
En heel belangrijk een energie afdeling, energie die je nodig hebt om voor de verschillende functies te betalen.

De aliens winnen als je basis zes keer door een Ufo bereikt wordt, dus dit heb je liever niet, of als het moederschip door het wolkendek breekt. Jij wint als je wetenschapscounter het maximum bereikt.

Nu de belangrijkste vraag: is het spel net zo leuk als het computer spel?
Dit kan ik alleen maar bevestigen.
In het computerspel had je de hordes aliens die, onder dreigende muziek, langzaam maar zeker daalden, terwijl je wanhopig probeerde om vooral niet steeds je eigen bunkers op te blazen.

Dit spel gaat je na een tijdje op een identieke manier op de zenuwen werken.
Er zit natuurlijk door de dobbelstenen wat geluk bij, maar om dat je na het gebruik van een witte steen alle resterende opnieuw moet gooien ben je hier niet helemaal aan overgeleverd.

Langzaam maar zeker komt het moederschip naar beneden en elke keer als dat gebeurt betekend dit niets goeds voor je basis: er komen meer aliens bij, of je graver moet terug waardoor je opties beperkt worden of je wetenschapsniveau daalt.

Ondertussen zit jij in je fraaie bunker en moet moeilijke beslissingen nemen.
Vertraag ik Ufo’s met mijn geschut?
Stuur ik mijn straaljagers, maar die zes kan ik ook gebruiken om de wetenschap te bevorderen, maar ik moet ook zorgen dat ik genoeg energie heb om die dingen te kunnen doen.
Die energie heb ik nu echt nodig, maar als ik daar die zes gebruik komt die Ufo in die kolom wel erg snel dichterbij, dus toch maar de straaljagers?

Het is een spannende puzzel die na een tijdje zomaar eens verslavend zou kunnen worden.