Expeditions was één van de titels waar ik reikhalzend naar uitkeek en ik had dan ook meteen de prachtige Ironclad Editie besteld. Mijn interesse kwam deels omdat het zich afspeelt in de wereld van Scythe, maar ook deels omdat het spelsysteem mij interessant leek.
Het hart van dit spelsysteem is een actieselectiesysteem waarbij je steeds twee van de drie beschikbare opties kan kiezen, waarvan er in ieder geval eentje anders moet zijn dan bij jouw vorige keuze. Dit fungeert in de praktijk als een soort rondel mechanisme. Met de beschikbare opties kun je jouw mech verplaatsen, de actie uitvoeren van de tegel waar je mech op staat of een kaart uitspelen. De eerste twee opties functioneren een beetje als een worker-placement mechanisme waarbij je rekening moet houden met de afstand tussen de actievelden. Het uitspelen van de kaarten geeft je altijd een bonus en eventueel een vaardigheid als je een arbeider in de juiste kleur op de kaart kunt zetten. Ironisch genoeg voelt dit juist niet echt als worker-placement, maar meer als een betaling voor de vaardigheid.
In principe mag je zo lang mogelijk doorgaan met het uitvoeren van de acties, maar op een gegeven moment moet of wil je wel stoppen omdat je maar een eindig aantal kaarten hebt en er niet altijd goede opties beschikbaar zijn op de tegels die je mech kan bereiken. Dat is een goed moment om een zogenaamde Refresh beurt te nemen. Dit zorgt ervoor dat je deze beurt eigenlijk niets anders doet dan al je gespeelde kaarten weer terugnemen, maar dat je volgende beurt je mech mag bewegen, een actie op jouw tegel mag uitvoeren EN een kaart uitspelen. Hierdoor voelt een Refresh beurt zeker niet als een verloren beurt, want het geeft je daarna de mogelijkheid om dingen te doen die normaal niet mogelijk zouden zijn in één beurt.
Dat gezegd hebbende: als je meer kaarten en arbeiders tot je beschikking hebt, dan heb je meer controle over het Refresh moment en kun je vaak ook leuke combinaties maken die je veel bonussen opleveren. Het is dus zaak om meer kaarten (en bijbehorende arbeiders) te verzamelen. Je wordt echter ook door het spel aangespoord om kaarten uit de rotatie te halen. Zo kun je uitrustingkaarten permanent aan jouw mech verbinden. Je kunt de kaart dan nooit meer uitspelen om de bonus te ontvangen, maar de vaardigheid is daarna permanent actief zonder dat je er een arbeider voor nodig hebt. Tevens wordt de uitrusting dan punten waard. Als je meteorietkaarten met jouw mech versmelt, dan activeert deze meteoriet en alle eerder gespeelde meteorieten eenmalig op een wijze die aan Deus doet denken. Questkaarten oplossen geeft een eenmalige beloning, maar daarna kun je ze niet meer uistpelen voor hun bonussen en vaardigheden. Het is echter wel essentieel dat je quests tijdig oplost, want een belangrijk deel van jouw eindscore is afhankelijk van hoeveel quests je uiteindelijk hebt opgelost. Deze combinatie van ideeën zorgt ervoor dat Expeditions een groot hand-management component met deckbuilding-achtige elementen heeft.
Maar, wat is nu de connectie met Scythe, behalve de wereld en het feit dat er daarin mechs rondlopen? Expeditions kent een vergelijkbaar prestatiesysteem dat je sterren laat plaatsen als je een bepaald doel haalt, zoals bijvoorbeeld vijf tegels ontdekken, zeven arbeiders verzamelen of jouw mech uitbreiden met vier uitrustingskaarten. Waar in Scythe de waarde van elke ster afhankelijk is van jouw reputatie, is het in Expeditions afhankelijk van hoeveel quests je opgelost hebt. Tevens eindigen zowel Scythe als Expeditions als een speler een bepaald aantal sterren heeft geplaatst. Het tempo van het spel wordt dus in beide gevallen door de spelers zelf bepaald.
Je merkt waarschijnlijk al dat er in dit verhaal enorm veel bestaande spelmechanismen en zelfs direct andere spellen worden aangehaald ter vergelijking. Toch voelt Expeditions niet als Frankenstein's monster, is het niet overdreven complex en zeker geen slap aftreksel van Scythe. Ik denk dat dit ook komt omdat geen van de genoemde mechanismen één op één overgenomen lijkt te zijn. Alles heeft een leuke twist eraan gekregen of werkt net even anders dan je eerder hebt gezien. Expeditions voelt hierdoor juist fris en is een unieke toevoeging aan mijn spelcollectie die volledig los staat van mijn affiniteit voor en bezit van Scythe.
| Matthias Normaal gesproken schrijf ik het eerste deel van deze column zo neutraal mogelijk, maar ditmaal was het voor mij onmogelijk om mijn positieve mening volledig weg te laten. Iedereen die deze column vaker leest, weet dat ik een hartgrondige hekel heb aan spellen die mechanisme op mechanisme stapelen om maar complex te lijken en die daardoor niet als één geheel voelen. Expeditions toont precies aan hoe het beter kan. Natuurlijk helpt voor mij het thema ook mee. Toen ik de initiele introductiefilmpjes zag, dacht ik dat Expeditions een soort avonturenspel zou zijn met euro mechanismen en puzzel element. Dit avontuurlijke gevoel komt in de praktijk veel minder sterk naar voren dan ik gehoopt had, maar daar staat dus tegenover dat ik het spelsysteem en de puzzel veel interessanter vond dan ik had verwacht. Na deze conclusie te hebben getrokken, heb ik een nieuwe poging gedaan om Martha dit spel te laten spelen. Mijn enthousiasme tijdens de voorbestelling en de eerste korte uitlegfilmpjes konden haar namelijk niet overtuigen. Lees verder om te zien hoe dat uitpakte. ;) |
| Martha Matthias heeft mij inderdaad moeten overtuigen dit spel een kans te geven. Scythe vond ik niet zo spannend en ook het thema en de illustraties spreken mij niet heel erg aan. Ik ben echter blij dat ik het spel wel heb uitgeprobeerd, want het staat ondertussen ook bij mij in de kast, omdat het zo goed beviel! In dit spel kun je allerlei paden kiezen en allemaal lijken ze je een goede kans op de winst te geven. Quests zijn belangrijk, omdat je daarmee meer punten voor je sterren krijgt, maar je kunt ook gaan voor het verzamelen van veel punten tijdens het spel, of het verslaan van veel corruptie om zo punten te vergaren. Je mech en je twee startkaarten geven je een bepaalde richting door hun eigenschappen, maar het is niet zo dat je dan helemaal vast zit op dat pad. Met de juiste strategie maar ook zeker tactiek kun je nog alle kanten op! Het race element zorgt voor een leuke spanningsboog, je begint rustig op te bouwen, maar zodra iemand twee sterren heeft liggen, begint het toch wel wat te dringen. Zodra iemand zijn derde ster neerlegt, wordt het tijd om te proberen al je plannen nog te realiseren voor het te laat is. Kortom, dit spel werkt, tegen mijn verwachtingen in, heel goed voor mij. |
~ Matthias & Martha